The Only Way Out Is Through

Bazen her birimizin içinde yangınlar çıkar, irili ufaklı. Bazen nefes almak zorlaşır, boğulacak gibi oluruz dumandan. O vakit binbir parçaya bölünürüz. Kafamız karışır, düşünceler üşüşür zihnimize. Bazen oturur bekleriz geçmesini, sönmesini… Yaşama elverişsiz küllerde gezinir dururuz.

Bazen ızdıraptan kaçmaya çalışırız sağa sola. Çıkış yolu bulamadığımızda

Veya kaçacak yerimiz kalmadığında , içinden geçmek zorunda kalırız yangının.

Alevlerin içinden geçmek zordur ama çaresizlikle, orada beklemek belki daha zordur. Kurtulsak bile burada bizim için küllerden, alevlerden ve yanmış dallardan başka bir şey kalmamıştır. Öyle bir sıkışır ki içimiz ya cesaret edebiliriz yüzleşmeye ya da zorunda kalırız ızdırap içinde beklemeye.

Elverişsiz, yıkılan, yok olan bir yuva işlerimde tekrarlayan bir tema. Yanan bir ev, içinde güvende olmadığımız. Drone görüntüsüne benzeyen bu görsel izleyiciye objektif bir perspektif sunmayı amaçlıyor. Orman, sıkıştığımız yerden ibaret değil. Koskoca dağlar var dumanın ardında. Daha önce de tutuştu etrafımızdaki ağaçlar. Kim bilir kaç yangın geçirdik. Herkes kaldı bu alevlerin ortasında. Bir yaz yangını daha. Kurtulabiliriz bu tüten küllü ormandan, için için yanan ağaçlardan. Burayı artık terketmemiz gerek.

 

Uyan. Gör alevleri, geç içinden. Yüzleş, iyileş…